Michaił Bułhakow uważał Moliera za kogoś szczególnie mu bliskiego, choć Molier miał więcej szczęścia jako pisarz: jego sztuki były wystawiane, sam w nich grywał i cieszył się zasłużoną sławą. Bułhakow przeciwnie - Życia pana Moliera nigdy nie ujrzał w druku ani na scenie. Powieść trafiła do czytelników 22 lata po śmierci autora.
W Życiu pana Moliera Michaił Bułhakow przedstawia pełną upokorzeń i...
Obie nowele to zjadliwa satyra na radziecką biurokrację. Michał Bułhakow - twórca genialnego Mistrza i Małgorzaty - jak mało kto potrafił podchwycić i literacko przetworzyć przejawy sowieckiej rzeczywistości, prowadząc niekiedy swoich bohaterów na skraj obłędu. Pisarz dobrze wiedział, że człowiek, który wpadnie w tryby rozpędzonej machiny biurokracji, ulegnie presji ludzkiej głupoty i własnego strachu,...
Diaboliada to satyryczna powieść Michała Bułhakowa - mistrza w podchwytywaniu absurdalnych przejawów sowieckiej rzeczywistości, która niekiedy przeradza się w prawdziwy obłęd. Człowiek, który wpadnie w tryby rozpędzonej machiny biurokracji, ulegnie presji ludzkiej głupoty i własnego strachu, jak drobny referent Korotkow, bohater książki, musi załamać się psychicznie. Niewinna z pozoru karuzela zabawnych...
Kiedy eksperyment naukowy wymyka się spod kontroli tylko cud może uratować ludzkość.
Wspaniały wynalazek człowieka - czerwony promień, które przemienia żywe organizmy w mordercze potwory rządzone instynktem, dobre chęci naukowca i nauka oskrobana z moralności to wybuchowa mieszanka, która prowadzi czytelnika do nieoczekiwanego zakończenia.
"Fatalne jaja" to dramatyczne ostrzeżenie przed ludzką...
Arcydzieło literatury.
Powieść zachodzącego słońca.
Czy dobro może istnieć bez zła? Czy zło może istnieć bez dobra?
Gdy z pitego przez Berlioza nektaru morelowego wydziela się obfita żółta piana, a w powietrzu rozchodzi się woń fryzjera, mężczyzną wstrząsa strach, tak dojmujący, że pragnie uciec z Patriarszych Prudów, nie oglądając się za siebie.
„Co się ze mną dzieje? (…) pora rzucić...
"
„Wykop” Andrieja Płatonowa to książka z pogranicza prozy egzystencjalnej i absurdu, odzwierciedlającą jednak sowiecką rzeczywistość.
Prozaiczność Płatonowa to zamierzona mieszanka pustej nowomowy partyjnej, języka „chłopsko-robotniczego” i pozornie bezsensownego gaworzenia. Czytając „Wykop” trafiamy na lekcję historii, ale tej stosunkowo świeżej, bo raptem...
