Wszystkie wiersze w tomiku składają się na jedną historię. Jego podział nawiązuje do cykliczności – w tym wypadku do tego, że po nocy zawsze przychodzi dzień.
Tomik rozpoczyna się świtem i nim się również kończy. Oczywiście wszystkie te pory dnia są metaforą, nawiązują do rozbudzenia w człowieku (w tym wypadku w kobiecie) jej świadomości, seksualności, uczuć.
Historia miłosna się rozwija, pojawiają się uczucia gwałtowne, miłość, namiętność, a po nich niespodziewanie zjawia się ból, rozgoryczenie i zagubienie. Po długiej nocy znów wstaje świt.
